~ 11 ~ Pierwsze złote ziarenka pod stopami Katelyn Tarver.

Kendall leżał w łóżku z otwartymi oczami. Jego codziennym widokiem kiedy nie może zasnąć jest sufit ze staromodnym żyrandolem. Przypomniał sobie jak na początku jego przyjaciele wyrazili swój wyraźny sprzeciw po tym jak dowiedzieli się, że zamierza go wstawić do swojego pokoju. Przywiózł go z rodzinnego domu kurier w szczelnie zapakowanym kartonie. Wie, że każdemu przeszkadza to pełne kryształków ustrojstwo, ale nie potrafi się go pozbyć. Wstał i podszedł do okna. Nie mógł uwierzyć własnym oczom, więc spojrzał na zegarek. Dziesięć minut po północy. Patrzył jak Carlos wchodzi do mieszkania. Potem blondyn nasłuchiwał czy faktycznie wkrada się najciszej jak potrafił. Zdał ten test. Następnie zasiadł do biurka. Zapalił lampkę, a drugą ręką zgarnął na bok wszystkie papiery, które okazały się sporym zestawem wierszy napisanych pod wpływem chwili jako dowód nieprzespanych godzin. Kiedy wziął do ręki swoją książkę, którą ostatnio czytał z takim zaciekawieniem, ktoś zapukał do drzwi.
- Wejdź, Carlos.- powiedział. Jednak w drzwiach nie pojawił się ten przyjaciel, którego się spodziewał.

- Pomyłka.- wszedł do środka zamykając za sobą drzwi. Trzymał w ręce szklankę wody.- To tylko James.- uśmiechnął się.- Zauważyłem światło w twoim pokoju kiedy przechodziłem przez korytarz.
- Spoko. Jeszcze jest wcześnie. Może uda mi się zasnąć.
- Ech...- James chciał do niego podejść, ale po drodze jego oczy napotkały żyrandol.- Kend, weź zdejm to obrzydlistwo.
- Mówi się zdejmij.- poprawił go.- I nie zdejmę.
- Dlaczego? Ja mam kilka powodów, dla których warto go wyrzucić. Po pierwsze, jest brzydki i niepraktyczny jak na ten pokój. Ty czasem też zahaczasz o niego włosami. Po drugie, wygląda jak z miniaturka żyrandola z Wielkiej Sali w Harrym Potterze. Po trzecie, to cuś tu w ogóle nie pasuje. Patrz jaki mam współczesny wystrój wnętrza,,,
- Wiem.- przytaknął.- Teraz moja kolej. Po pierwsze, jeśli nie wiesz, ale ten antyczny żyrandol jest drogi, a gdybym podał ci jego wartość, oczy wypadłyby ci z orbit. Po drugie, od najmłodszych lat ten żyrandol służył mi do snu. Od kiedy byłem małym Schmidtem liczyłem wszystkie kryształki na nim jak małe skaczące przez płot baranki. Mimo, że teraz ten sposób rzadko działa, a liczba stu sześćdziesięciu sześciu kryształków się nie zmieniła od lat, pokładam w nim czasem nadzieję. Po trzecie, kupił go mój ojciec. Miałem wtedy sześć lat. Chociaż go teraz nie ma przy mnie i jest daleko stąd, kiedy patrzę na ten żyrandol, czuję, że jednak jest blisko mnie cały czas, To jakby pamiątka.
- Traktujesz go jakby nie żył.
- Wiem, ale tęsknię za nim. Swoje błędy w życiu zrobił, ale kiedyś znów go odwiedzę.- spojrzał na szatyna.- Nadal będziecie kombinować jak to się go pozbyć na śmietnik?
- Nie, już nie.- przysunął sobie krzesełko i usiadł obok blondyna.- Spędzę z tobą trochę czasu.
- Nie musisz. Idź spać.
- Ale chcę. Poza tym nie jestem zmęczony. Jestem podekscytowany tym, że jutro, a raczej dziś idziemy na plażę.
- Ja chyba nie idę...
- Idziesz!- klepnął go w ramię, a drugą ręka szybko postawił szklankę na stół.- Nie ma bata! Nie zostaniesz sam w domu zadręczając się tym, że Katelyn nie może przyjść. Gdybyś jej nie znał, to nawet nie miałbyś powodów żeby nie iść. Poza tym, nie wiem czy zauważyłeś, ale zaczynamy mieć dla siebie coraz mniej czasu. Każdy z nas zajmuje się czym innym i spędza ten czas z kim innym. Na przykład Carlos. Ciągle ten Dolar mu w głowie. Tobie Katelyn. Też polazłeś z nią i zniknąłeś. Czuję, że niedługo oddalimy się od siebie.
- Do tego nie dojdzie, obiecuję. Zawsze będziemy najlepszymi kumplami.- uśmiechnął się.- Twoja woda? Mogę łyka? Zaschło mi w gardle.
- Jasne.- James podał mu szklankę wody.
- Ej, masz bardzo ciepłe dłonie.- zorientował się gdy odbierał od niego szklankę żeby się napić.
- Dzięki. Trzymałem je między nogami.
- Fuu! Debil...-wzdrygnął się.
- Hehe, żartowałem nooo!- zaśmiał się cicho. Jego wzrok wylądował na okładce książki.- Find the Solution?
- Tak.- wziął ją do ręki.- Bardzo mi się podoba. Jestem na tym fragmencie jak główny bohater dowiaduje się, że jego żona go zostawiła i chciał się zabić.
- Ona nie jest tego warta.- odpowiedział.
- Może i tak, ale to nie tylko przez nią. On wszystko stracił. Jego rodzice nie żyją, jego siostrę też ktoś zabił, podobnie jak matkę i stąd to śledztwo... Do tego żona go opuszcza w trudnym momencie. Załamał się i chciał to zakończyć skacząc z balkonu. A jeszcze taki jeden koleś, który mnie irytuje, go do tego namawia. Ale już więcej nic nie mówię. Może jak przeczytam to też się skusisz.
- Ja do książek to nie mam porywu. Nie ma chemii między nami.- wyszczerzył się.
- A wiesz, że jak czytam to nas sobie wyobrażam w tym kryminale? Na przykład ciebie jako tego denerwującego...
- Co?- wciął mu się.- Dlaczego?
- Bo mi do niego pasujesz.
- Ha ha ha. Śmieszne.- zironizował.
- Po prostu ty jesteś taki nerwowy i często cię ponosi, więc...
- ...przypisałeś mnie do roli czarnego charakteru.
- Oj nie tak czarnego. Nie wiem. Jeszcze nie wiem.- wzruszył ramionami.
- Dobra to się dowiedz. Zostawiam cię z papierową cegiełką z anoreksją.- podniósł się.- A tak w ogóle to choćby nie wiem co, ale nigdy bym nie namawiał cię, abyś skoczył.
- Będę pamiętać.- uśmiechnął się.- Chyba zacznę czytać kolejny rozdział, a ty idź spać.
- No ok. Powoli czuję jak ogarnia mnie sen.
- Dzięki za chwilę towarzystwa...i wodę.
- Nie ma za co i miłej lektury. No i dobranoc.
- Dobranoc.

Pierwszy weekend w roku szkolnym przyjaciele spędzili na plaży. Prócz ich czwórki było jeszcze rodzeństwo Borrenwood'ów, Ashley i koleżanka Jenny, Megan. Kendall pogrążył się w myślach gdy leżał na leżaku. Patrzył jak jego przyjaciele bawią się w wodzie. Logan, Carlos oraz Lucas grali w siatkówkę. James z Ashley chlapali się wodą, a Jenny opalała się z Megan. Logan wiele razy wołał blondyna, ale ten nie miał ochoty na zabawy. Może by chciał gdyby była z nim Katelyn. Nie był pewien czy serio mówiła prawdę, że idzie do przyjaciółki czy może znów została w domu.

- Kendall! Ile razy mam cię wołać?- Logan podbiegł do niego. Był cały mokry.

- Mówiłem, że nie chcę grać.- założył okulary słoneczne na nos.

- Weź się nie wygłupiaj. Rozumiem, że chcesz teraz być z nią, ale to nie powód, aby dołować się przez to. Nie zamulaj tylko rozerwij się. Masz zamiar cały czas leżeć na tym leżaku?

- Mniej więcej.- odpowiedział. Logan nawiązał kontakt wzrokowy z Carlosem, na co ten kiwnął głową. Nabrał wody do pustej butelki i schował ją za plecy. Kiedy był już blisko blondyna, wylał mu wszystko na głowę.

- Ochłoń trochę!- zaśmiał się Latynos.

- Pożałujesz!- Kendall zerwał się na równe nogi i zaczął gonić go do oceanu. Kiedy odegrał się na przyjacielu, został już w wodzie. Dał się namówić. Logan i Carlos przybili piątkę, a następnie cała czwórka kontynuowała grę.

Tymczasem Katelyn ubierała już buty. Nie chciała siedzieć w domu. Miała zamiar wyjść do przyjaciółki. Tutaj nie miała z kim rozmawiać. Nawet z Lauren. Miały mało wspólnych tematów. Ojczym był w pracy i miał wrócić późno. Jej siostra wychyliła głowę na korytarz.
- Gdzie idziesz?- spytała Lauren.
- Do Samanthy, przecież wiesz.- odpowiedziała nie odrywając wzroku od sznurówek.
- A kiedy wrócisz?- oparła się o ścianę.
- Kiedy będzie taka potrzeba. Sam potrzebuje teraz towarzystwa i pomocy. Wiesz jaka jest sytuacja.- wyprostowała się.
- Zostanę tu sama?- spytała.
- Lauren, masz 14 lat. Idź do swoich koleżanek. W ogóle nie widzę sensu żebym siedziała z tobą w domu. Ty byś siedziała przed telewizorem, a ja przed laptopem. Naprawdę sądzisz, że do tego potrzebna ci jest moja obecność?
- Nie mogę wyjść. Musiałabym się zapytać taty o zgodę, a nie odbiera telefonu.
- To jak się połączysz to go poproś. A jak nie to komputer jest wolny. Ja stąd spadam.
- Ostatnio ciągle wychodzisz z domu...- westchnęła.
- Lauren...- starsza siostra schyliła się do jej poziomu i położyła ręce na jej ramionach.- Wychodzę, ponieważ nie chcę być w tym domu. Im mniej tu jestem, tym lepiej, nie wiem czy wiesz.
- Nie do końca.- ściągnęła brwi.
- Bo jesteś jeszcze młoda i mało wiesz. Ale kiedyś będzie większa i zrozumiesz kilka rzeczy. Może gdy właśnie otworzysz oczy, może wtedy pojmiesz moje postępowanie. Przestaniesz mnie terroryzować, czepiać się mnie, dręczyć jak to czasem lubisz. Może kiedyś mnie poprzesz...- znów się wyprostowała.- Jakby co nie mów Mu, że wyszłam. Jakby co poszłam do sklepu. Zdążę wrócić zanim on to zrobi.
- Tata znaczy się.
- On.- odpowiedziała.
- Czemu w końcu nie powiesz do niego TATA?- spytała patrząc jej prosto w oczy.
- Bo dla mnie nim nie był, nie jest i z pewnością nigdy nie będzie.- odwróciła się na pięcie. Kiedy otworzyła drzwi, odwróciła się jeszcze na chwilę.- Ale mimo to ty zawsze będziesz moją siostrą.- zamknęła drzwi, a dziewczynka uśmiechnęła się.

Pani Davis wpuściła Katelyn do domu. Rodzice jej przyjaciółki zawsze miło witali blondynkę, dlatego lubiła tu przychodzić. Dobrze się tu czuła. Czasem lepiej niż we własnym domu. Samantha leżała oparta na łóżku z laptopem na udach. Gdy zauważyła, że przyszła do niej przyjaciółka, zamknęła go.
- Hej, Kat.- ucieszyła się na jej widok.
- Hej. Jak tam noga?
- Jak widać unieruchomiona.
- I jak się czujesz?
- A jak mam się czuć? Przecież wiesz jak jest. Rodzice nie pozwalają mi wyjść z domu. Kiedy cię nie ma, ślęczę przed laptopem, ale przecież nie mogę tak cały czas. Max cztery godziny, a potem bolą mnie oczy. Leżę, lenię się, nie mam nawet co sprzątać... Chciałabym wrócić do szkoły.
- Martwią się, że ci się pogorszy.- przysiadła się obok niej.
- I tak mi się pogorszy. A przecież chciałabym jeszcze pożyć jak szczęśliwa nastolatka.
- A ty znowu swoje. Dobra. Nie gadajmy o tym, bo zaraz znowu zaczniesz nie te tematy i będziemy tu beczeć.
- Lubię z tobą beczeć...
- ... i dołować się jeszcze bardziej przy smutnej muzyce.- dokończyła.- Tak wiem. Ja czasem też lubię, ale nie w momentach kiedy to jest niepotrzebne.
- Mam w ogóle takie plany jeszcze odwiedzić tę szkołę. Właśnie. No to powiedz co tam w szkole?
- Wypytują o ciebie czasem. Zawsze odpowiadam to samo. Na razie nie ma co opowiadać. Pierwszy tydzień szkoły minął. Pan Torrensel chce wystawić sztukę Romeo i Julia, ale w swojej wersji i to wierszowanej na co Logan już się przyczepił.
- Kim jest Logan?- spytała.
- Aaa..- klepnęła się w czoło.- Jak ja mogłam ci o tym nie powiedzieć? No jak?
- Powiesz w końcu?- zniecierpliwiła się.
- W szkole jest czterech nowych uczniów. Nazywają się Kendall, Logan, James i Carlos.
- Jacy oni są? Fajni? Przystojni?
- Każdy na swój sposób.- uśmiechnęła się.- Kendalla już zdążyłam bliżej poznać, a jego przyjaciół tak słabo. Mogłam poznać lepiej dzisiaj, ale odmówiłam.
- Głupia!- szturchnęła ją.- Czemu?
- Bo wolałam być z tobą. Nie odwiedziłam cię od kilku dni, a ich jeszcze będę miała okazję poznać.
- A ten Kendall...- spojrzała na nią.- Fajny jest?
- No wiesz...- schyliła głowę.- Siedziałam sama przy stoliku to do mnie podszedł. Od tego zaczęła się nasza znajomość. No jest miły, sympatyczny. No fajny i w ogóle...
- ... i w szczególe.- dopowiedziała szczerząc się.- Podoba ci się.
- Wcale nie.- pokręciła głową.
- Oj weź nie kłam. Widzę jak się rumienisz.- podniosła się.- Tak nie będziesz robiła, moja droga! Może to właśnie facet dla ciebie.
- Nie chciałabym żeby dowiedział się tego czego nie powinien. Nie chcę go w to mieszać.
- Rozumiem, ale przecież nie musisz. Przynajmniej na razie. Masz dać mu szansę. W tej chwili idziesz do niego!
- On jest na plaży z przyjaciółmi.
- To pójdziesz na tę cholerną plażę teraz!- rozkazała jej żartobliwie.- I nie chcę słyszeć sprzeciwu. Wieczorem napiszesz mi jak było.
- Jesteś niemożliwa.- uśmiechnęła się.
- Dziękuję, a teraz żegnam.- wyprosiła przyjaciółkę z pokoju. Katelyn przystała na propozycję, a raczej nakaz Samanthy. W głębi duszy marzyła żeby się z nim spotkać.

Meg musiała wracać do domu, więc Jenny przyłączyła się do gry w wodną siatkówkę. Potem dołączyli jeszcze James z Ashley, którzy wcześniej zniknęli rozmawiając sobie na skałkach i poznając się lepiej. Kendall odbierał piłkę od Lucasa kiedy zauważył jak w ich kierunku idzie dziewczyna. Odbił piłkę i przyjrzał jej się dokładniej. Uśmiechnął się szeroko, a gdy przyjaciele zobaczyli jego minę, również spojrzeli w stronę gdzie patrzył zielonooki. Po piasku szła Katelyn. Trzymała w dłoni swoje sandały. Kendall wyszedł z wody.
- Niespodzianka.- uśmiechnęła się nieśmiało. Spojrzała na strużki wody spływające po jego lekko wyrzeźbionym brzuchu. Szybko oderwała wzrok i znów spojrzała na jego twarz.
- Tak się cieszę, że jednak przyszłaś. Poznaj w końcu całą paczkę. Pewnie znasz ich imiona, ale trzeba się poznać osobiście i bezpośrednio.- chłopak gestem ręki kazał wyjść im z wody.- Po kolei. W niebieskich kąpielowych James.
- Zapomniałeś dodać, że są ładne.- dopowiedział, a Kendall przewrócił oczami.- Siemka.
- To Logan.- brunet ukłonił się po szlachecku. Blondynka się uśmiechnęła.- Dalej Carlos.
- Albo i Carlito.- dodał.- Kendall smucił się na początku i myślał o tobie.
- Idźmy dalej!- przerwał mu zawstydzony.- Resztę chyba już znasz przynajmniej z widzenia.
- Tak. Jenna, Lucas i Ashley.- powiedziała. Borrenwood chciała już poprawić, że jest Jenny, ale się powstrzymała.- Miło mi was wszystkich lepiej poznać.
- Grasz z nami?- spytał Logan, który trzymał piłkę.
- Bardzo bym chciała, ale nie mam na sobie stroju. Byłam u przyjaciółki i nie wiedziałam wtedy, że tu będę, więc się nie przygotowałam.
- Możesz grać w bieliźnie.- wyszczerzył się Carlos, a Kendall posłał mu mroźne spojrzenie.- Jezu, żartowałem tylko...
- To chodź, pospacerujemy sobie razem po plaży.- zasugerował Kendall. Dziewczyna przytaknęła szczęśliwa. Reszta wróciła do gry, a oni zaczęli swój spacer po złotym piasku na plaży San Diego...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~ Na początku zadam Wam pytanie. Czy ja Was nudzę? Może spodziewacie się czegoś więcej po tym blogu? Nie wiem. Moje zdanie jest takie: Kocham tego bloga i te opowieść. Podzieliłam ją na dwie części. Jedna jest teraz. To część zawierająca tak dwa pierwsze tygodnie w nowej szkole. Część jest dość spokojna, ale uważam, że dobrze napisana.
Potem zacznie się druga część i tam dopiero się będzie działo. Sugeruję czytać uważnie, ponieważ kiedy zacznie się druga część ( powinnam o tym powiadomić ) to problemy będą sypać się jeden za drugim. Tak bardzo, że nie będziecie nadążać BUHAHAHA !!! Więc jeśli chcecie akcji, dreszczyku na pleckach to po prostu poczekajcie, bo moim zdaniem warto :D Jeśli chcecie to mogę zostawić Wam jakiegoś spoilera. Niech ktoś tylko napisze o kim ;) Ale to tylko tak raz zrobię i koniec.
~ Jeden rozdział, a zadebiutowały aż dwie osoby. Lauren i Samantha. Są to postacie, które często nie będą się pojawiać. Raczej sporadycznie jak na razie.
W tym rozdziale jest coś co pojawiło się pierwszy raz. Kto zgadnie co to, jest bardzo spostrzegawczy.
Na tym polega challenge tego rozdziału. Rozkmińcie to ;D
~ A Wy jak sądzicie? Jesteście w teamie Jamesa czy Kendalla? Trzeba się pozbyć tego żyrandola czy nie? :D Czy Katelyn naprawdę ma powody, że nie nazywa swojego ojczyma tatą? Czemu rodzice Sam tak bardzo się starają żeby nigdzie się nie ruszała? Czy to zwykła troska o zdrowie czy może są psychiczni? Hue.
~ Tajemniczy spoiler 1: Jeśli ktoś liczy na to, że Carlos i Douleur będą ze sobą w bliższym kontakcie, to powinien czekać na rozdział 12 :)
Do poniedziałku :*

PS Czemu jak tu zawsze piszę takie wyczerpujące notatki?