~ 9 ~ Jogurt brzoskwiniowy, czyli jak sprawdzić datę ważności.

Kendall i Katelyn spacerowali razem po pustym chodniku. Zagadali się miło spędzając ze sobą czas, a kiedy dziewczyna zorientowała się, że jest już mocno po dwudziestej, zechciała szybko wracać. Widać było, że coś ją dręczy, jednak nie chciała powiedzieć co. Gdy znaleźli się już na Sorrensen Drive, nie odrywała wzroku od swojego domu. Kiedy Kendall zbliżał się do jej furtki, zatrzymała go delikatnie.

- Możesz już iść. Poradzę sobie.- powiedziała ciszej.

- No jak chcesz.- wzruszył ramionami.- Ale wszystko ok? Dziwnie się zachowujesz...

- Wszystko w porządku. Do jutra.- pomachała mu szybkim ruchem. Chłopak odszedł. Gdy położyła rękę na klamce, drzwi frontowe otworzyły się. Stanął w nich jej ojczym. Kendall odwrócił się i zauważył tę scenę. Schował się szybko za drzewem.

- O! Tu jesteś, Kate.- powiedział donośnym głosem mężczyzna. Jeszcze nie zdążył ściągnąć z siebie służbowego munduru.- Gdzie się szlajałaś o tak później porze? A raczej z kim? Bo raczej nie z tą Samanthą z rozwalonym kolanem.  Zostawiłaś siostrę samą w domu na sześć godzin!

- Ja...- urwała wtapiając wzrok w swoje buty.

- Nie tłumacz się. Właź do domu. Musimy sobie poważnie porozmawiać.- Przerwał jej sucho. Mężczyzna złapał dziewczynę za ramię i zaprowadził do środka. Drzwi zamknęły się za nimi. Kendall zmarszczył brwi. To było dla niego bardzo dziwne. Przeszedł przez ulicę i wrócił do mieszkania zastanawiając się czy to co widział można było wrzucić do szufladki z napisem Sprawy normalne.

Nadszedł w końcu piątek. Niecierpliwie wyczekiwany dzień przez Carlosa po tym co zaproponował mu sąsiad. Chciał pomóc zdobyć mu Douleur. Jednak Pena sceptycznie do tego podszedł wiedząc jaka jest ta dziewczyna, ale sam fakt, że Lucas zaprosił go do siebie o północy było nie tylko ciekawe jak i intrygujące, a nawet przeraźliwe. Czasem do jego głowy wpadła myśl, że Lucas może być homoseksualny, a pomoc to tylko przykrywka. Jednak odetchnął z ulgą gdy w drodze do szkoły podpytał jego siostrę. Lucas zerwał z dziewczyną na pierwszym roku nauki w liceum, a on od lat podkochuje się w Nicole Schezinger, której wielki plakat trzyma w szafce.

Na dzisiejszej lekcji malarstwa uczniowie musieli namalować portret swojego sąsiada z ławki. Ponieważ były dwie lekcje malarstwa, na kolejnej miała nastąpić zamiana ról. Carlos zaczął od wylewania wielkiej ilości czarnej farby. Potem dopiero beż, odrobina bieli i brązu i reszty szczątkowych kolorów. Gdy namalował jej twarz, zanurzył pędzel w czarnej farbie przeznaczoną na włosy i oczy.

- Oj, Carlos.- podeszła do niego pani Truman.- Bardzo ładnie namalowałeś twarz, ale włosy zlewają ci się z ramionami.

- To nie moja wina, że moja koleżanka ubiera się codziennie jak na pogrzeb.- delikatnie zwrócił kobiecie jej uwagę mając nadzieję, że Douleur też to usłyszy i może coś do niej dojdzie.

- Bo może właśnie ktoś mi umarł.- wtrąciła mało przejęta jego słowami.

- A kto?- spytała kobieta przyglądając jej się uważnie.

- Moja dusza.- odpowiedziała.

- Doul, proszę zostań na przerwie. Musimy porozmawiać.- Truman zmroziła ją wzrokiem. Carlosowi udało się dostrzec te spojrzenie. Spuścił jednak głowę udając, że tego nie widział.

- Jak pani chce.- wymieniły się porozumiewawczymi spojrzeniami, a następnie nauczycielka wzięła pędzel Carlosa i nauczyła go pewnej sztuczki, aby rzeczywiście to wyglądało jakby na jej bluzce spoczywały włosy, a nie czarna plama.
- Mogłeś sobie ułatwić sprawę gdybyście wcześniej zamienili się krzesełkami.- powiedziała.- Douleur ma ciemnobrązowe włosy.
- Ale w tym świetle ma czarne.
- To racja. Ale skoro już zacząłeś w ten sposób, to tak skończ.- odeszła zobaczyć jak idą prace reszty uczniów.

- Dlaczego to robisz?- spytał nadal malując.

- Dlaczego co robię?- odpowiedziała mając nieruchomą głowę. Mimo tego, że Carlos ją denerwował, nie ruszała się, aby mógł dokończyć swoją pracę.

- Jesteś tak niemiła, tak wredna i przegniła.- odpowiedział, a ona uniosła intrygująco jedną brew. Dopiero potem zdał sobie sprawę, że mu się zrymowało.

- Bo mam do swej złej natury sentymenty, więc na nic się zdadzą twoje komplementy.- odpowiedziała zadowolona. Carlos opuścił na chwilę pędzel. Zdało mu się, że mała iskierka błysła w jej oku. Zauważył jak jeden kącik jej ust lekko drgnął unosząc się do góry, ale szybko opadł jakby powstrzymywała się od ukazania uśmiechu jakby to była pewnego rodzaju dla niej hańba.

- Widząc te czarne kolory...- zamyślił się na chwilę.- ...zlewają się me wszystkie horrory.

- Teraz zastanawiam się co strasznego budzi cię.- Carlos nie odpowiedział. Rozgryzł ją. Już wie jak z nią rozmawiać. [Bingo. Ona lubi poezję. Jeśli chcę jej zaimponować, muszę pokazać jej się z tej poetyckiej strony. Z tym nie będzie problem. Przecież wiem jak się pisze wiersze.]

- Lubisz pisać wiersze?- spytał.

- Piszę to co chcę.- odpowiedziała.

- Czyli tak.- uśmiechnął się.

- Wróć może do malowania, co?- zmieniła temat. Douleur spojrzała w tym momencie na stolik nauczycielki. Truman przyglądała jej się z lekkim intrygującym uśmiechem na co brunetka szybko zareagowała kręcąc przecząco głową.

- Pewnie każdy z was wie po co tu przyszedł.- Pan Torrensel usiadł na drewnianym rekwizycie opierając się o ścianę gdzie wisiała zwinięta czerwona kurtyna. On i wszyscy zainteresowani znajdowali się teraz w szkolnym teatrze. Wyglądał jak prawdziwy teatr tylko trochę mniejszy i skoncentrowany w szkole. Powiadają, że to królestwo pana Davida.- Tu będziecie musieli się stawić z tym co was czeka. Stanąć oko w oko z waszym drugim ja. Kimś kim nie jesteście, ale jednocześnie będziecie. Aktorstwo to według mnie najpiękniejsza sztuka. Przekazywanie emocji i myśli słowem oraz gestem... Coś więcej niż taniec, coś więcej niż śpiew czy malarstwo, nie obrażając oczywiście nikogo.- dopowiedział szybko.- Takie jest moje zdanie, a potem będziecie mogli sami potwierdzić czy miałem rację.- rozdał każdemu scenariusz.

- Wow...- powiedziała po chwili May.- Naprawdę sam pan to wszystko pisał?

- Od kartki do kartki.- odpowiedział.- I panie i panowie mają zaznaczone kwestie, których muszą się nauczyć na za tydzień. Zdecydowałem, że sprawiedliwie będzie jeśli nauczycie się pewnego fragmentu, potem ja was z niego przepytam i na tej podstawie przydzielę role. Najlepsi dostaną główne role, więc  w waszych, nie moich rękach jest wasz sukces. Dobierzcie się w pary. W końcu to Romeo i Julia.

Wszyscy dobrali się w pary prócz Logana i Mayry. Pan Torrensel nie miał innego wyboru jak połączyć ich ze sobą. May nie była tak zadowolona jak on co zauważył nauczyciel.

- Spokojnie, Ackerman. To tylko rozwiązanie tymczasowe. Niekoniecznie osoba z twojej pary też musi dostać główną rolę. Na ten casting tylko wymagam pary.- odszedł spoglądając na Jenny.- Chodź ze mną. Pomożesz mi w czymś.- dziewczyna poszła za nim.

- Nie lubię jej.- mruknęła May do Logana.

- Dlaczego?

- Torrensel traktuję ją jak swojego pupilka. Prawie zawsze dostawała główne role.- wywróciła oczami.- Często zabiera ją za kulisy nie wiadomo po co. Mniejsza o nią. Na co czekasz. Zaczynajmy próbę tak jak reszta.

- Już chwila...- próbował odnaleźć zaznaczony dla niego fragment. Zmarszczył brwi gdy zobaczył tekst.- Wszystko jest pisane wierszem?

- Masz jakiś problem?- spytała.

- Nie...- skłamał.

- No to na co czekasz?- zapytała zniecierpliwiona. Inne pary odeszły na swoje strony żeby przećwiczyć swój fragment.

- W didaskaliach jest napisane, że Romeo bierze rękę Julli i przykłada ją do twarzy.

- Darujmy sobie na początek takie szczegóły.- odparła oschle.

- Ok.- mruknął zasmucony.

Trzymam w ręce twoją dłoń

Wdycham jej magiczną woń

Gdy przykładam ją do twarzy(...)

Urwał patrząc na dalsze fragmenty. Nie podobał mu się ten tekst. Nie czuł się z nim dobrze. Nie wiedział jeszcze dlaczego, ale nie mógł tak dłużej grać.

- Co jest?- zdenerwowała się.- Wiesz co? Nie odpowiadaj. Jesteś beznadziejny!

- Czemu krzyczysz?- podszedł do nich nauczyciel.

- Mu się coś nie podoba. W ogóle nie umie grać!- zdenerwowała się tak jakby to miało zależeć od jej przyszłej roli.

- Nie, że nie umiem. Nie trafia do mnie ten tekst.- usprawiedliwił się.- A ciężko mi się gra do czegoś co mi nie leży.

- No już, już, już...- uspokoił ich.- Rozumiem cię, Logan. W czym masz konkretnie problem?- przeprosił May ruchem ręki i poszedł z brunetem na bok.

- Wszystko jest dobrze tylko to, że wszystko jest pisane wierszem. Owszem, to jest piękne. Na pewno pan się napracował żeby to napisać... Szanuję pana pracę, ale zawsze byłem zdania, że wiersze, rymy, to wszystko...- w tym momencie rozbrzmiał dzwonek. Wszyscy prócz Logana i nauczyciela improwizacji zostali na scenie.

- Ciekawe, bardzo ciekawe...- zamyślił się mężczyzna.

- Po prostu czytam to i mam takie wrażenie, że chcę powiedzieć to, co widzę inaczej, swoimi słowami. Każde słowo mnie ogranicza. Romeo chce jej powiedzieć jak bardzo ją kocha i w ogóle, ale to nie jest dobry sposób na przekazanie emocji.

- Rozumiem i imponujesz mi, naprawdę.- założył ręce.- Wiersze rzeczywiście ukrywają pewne emocje. To jest jak z kodem kreskowym na określony towar. Przystawiasz go do czytnika, który pokazuje, że to jogurt za dwa dwadzieścia. I tylko to jest w stanie odczytać. Nie pokaże czy ten jogurt jest brzoskwiniowy, czy ma długą datę ważności. To tylko jogurt... i takie jest właśnie twoje myślenie. Jesteś jak czytnik. Czasami jednak warto zrozumieć i odnaleźć głębszy sens.

- Mam dowiedzieć się czy jest brzoskwiniowy i ma długą datę ważności?

- Dokładnie tak.- uśmiechnął się.- Nie bądź zwyczajnym czytnikiem, Logan.- Naucz się rozumieć emocje zakonserwowane w słowach. Nie jestem wybitnym artystą, ale myślę, że są w tym emocje. A teraz zmykaj. Muszę iść na dyżur.- nauczyciel odprowadził go wzrokiem. Następnie wziął listę uczniów do ręki i postawił długopisem krzyżyk przy nazwisku Logana.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~ Jak tam u Was? Bo u mnie coraz lepiej. Ten ciężki okres zaliczania przedmiotów, testów i popraw się skończył. W środę sesja huehue :D Czemu ja się cieszę, że SESJA IS COMING?

~  Dlaczego zaznaczyłam wypowiedź Torrensela? Bo ją uwielbiam :) Może Wy nie widzicie w tym nic specjalnego, ale ja widzę. BUZIĘ WIDZĘ! Just kiddin :) Koniec spamowania linkami. Przejdźmy do tego co zawsze. Dlaczego pan David zaznaczył krzyżyk przy nazwisku Logana skoro sobie nie radzi? Dlaczego Kendall jest ślepy? ;D Co się wydarzy w piątek o północy? To już w kolejnym akurat rozdziale poświęcony głównie temu. Będzie poezja huehue. A nie wiem czy wiecie wiersze i inne zazwyczaj publikuje jakiś czas przed rozdziałem, więc robią za taki trailer do rozdziału :) Ale tym razem nie wszystko na raz, bo trochę tego będzie :P Dlatego warto czasem w niedzielę wieczorem luknąć do Księgi :P

~ Pewnie zauważyliście odmieniony banner. Miałam czekać z tym do roz 10, ale nie wytrzymałam. Lepszy od poprzedniego? Do kolejnego poniedziałku :*

PS Jeszcze jedna sprawa, ale dotycząca PPP. Bardzo prosiłabym o kliknięcie Tutaj