~ 42 ~ Bo największym błędem jest siedzieć cicho przez całe życie.

Ostatnio nadszedł czas spokoju. Wszystko się uspokoiło i unormowało. James i Ashley są parą już drugi tydzień. Brian nie dał o sobie znać zupełnie jakby unikał każdego z nich. Co więcej, dyrektorka zwolniła Jamesa ze sztuki baletowej i uniknął w ten sposób też znęcania się przez panią Hemingway, czyli wygrał podwójnie. Nie mógł sobie jednak odpuścić tego przedstawienia, więc poszli tam razem czerpać satysfakcję z tańczącego Beckera w białych rajstopach. Nie było na nim uczniów szkoły, poza wyjątkiem, Jamesa i Ash oraz Paula i Mitcha. Tylko, ze Brian nie wiedział, że jego kumple są na sali. Maslow zrobił z tego filmik, więc pomyślał, że to koniec wojny z Brianem. Teraz to on ma na niego haka. Tę bitwę uznał za wygraną.

Właśnie siedzieli oboje na murku przed szkołą razem z Loganem, który nie czuł się swojo w ich towarzystwie. Ash traktowała Jamesa jak swojego pieska. Robiła sobie z nim selfie przy każdej czynności. Bawiło to szatyna, lecz po setnym zdjęciu dzisiaj miał już dość.

- Wystarczy, Ash, bo oślepnę od flesza.

- No to wyłączę flesz.- ekspresowo to zrobiła i szybko cyknęła mu kolejne zdjęcie.- No co? Grzech
nie robić zdjęć takiemu przystojniakowi jak ty.- puściła mu oczko.

- No dzięki, ale naprawdę na dziś starczy. Masz masę mych zdjęć.

- Mam  dla ciebie niespodziankę, cukiereczku.- uśmiechnęła się.

- Uu, jaką?

- Dowiesz się jutro. Wtedy będzie gotowa. Kochasz mnie?

- Tak.- odpowiedział, a Logan aż odwrócił głowę żeby na niego spojrzeć. James nie wiedział o co mu chodzi.

- Ale powiedz mi to sam. Kochasz mnie?

- Tak, kocham.

- Bardzo?

- Bardzo.

- Najbardziej na świecie?

- Nie przesadzasz?

- Czyli jednak nie?

- Ash, kocham.- złapał ją za rękę trochę wywrócony z równowagi. Dziewczyna uśmiechnęła się i go pocałowała.

- Rzygam tęczą...- mruknął pod nosem Logan najciszej jak mógł.

- Mówiłeś coś?- spytała dziewczyna.

- Nie. Całujcie się dalej. Ja spadam.

- Pa!- powiedziała od razu nie dając nic powiedzieć Jamesowi, ponieważ szybko po tym wsadziła mu język między zęby.

- Za dużo słodyczy ma w sobie ten związek.- powiedział Logan do samego siebie.

- Ty po prostu jesteś zazdrosny.- nie wiedział, że słyszała go Jenny. Logan nie chciał z nią o tym rozmawiać.

- Wcale nie. Widziałaś ich razem nie raz. Ona go kiedyś zamęczy. Poza tym myślałem, że się do mnie nie odzywasz.

- Nie. To ty nie odzywasz się do mnie. A ta kłótnia między nami wyszła z niczego.

- Chcesz się pogodzić?

- Wypadałoby stary.- odpowiedziała.- Ktoś musi mieć ten olej w głowie skoro ty go nie masz.

- Tak? No to pa.- odszedł do niej, ale na zakręcie wpadł na Briana.- Sorry, mam zły dzień.

- Pogadajmy.- odpowiedział mając gdzieś, że podeptał mu buty. Logan był zdziwiony, ponieważ pierwszy raz widział go bez jego kumpli. Nie było przy nim ani Paula ani Mitcha. Tak się nigdy nie wydarzyło. Zawsze musiał być chociaż jeden z nich obok.

- Stało się coś?

- Pamiętasz tamten dzień na boisku kiedy gadaliśmy o Lucasie?

- Pamiętam.

- Wyrzuciłem cię wtedy z drużyny. Nie było okazji ci tego potem powiedzieć. To było pod wrażeniem. Dla takiego Lucasa byłeś w stanie się poświęcić.

- Potrzebował tego.

- Nie spodziewałem się, że będzie to dla ciebie tyle warte. Wiem, że dziwnie tak mówić o tym po prawie trzech tygodniach, ale chciałbym żebyś wrócił do drużyny.

- Serio? A to dlatego, że zachowałem się bratersko czy dlatego, bo nawet twoi kumple się od ciebie odwrócili? A Mitch to nawet odszedł z Golden Dragons. Może mam jego zastąpić?

- Nie chcesz mi wierzyć to nie. Wcale nie jest tak jak myślisz.

- Możliwe, ale wydaje mi się to trochę dziwne. Wiesz... jestem przyjacielem twojego wroga, czyli czyni mnie to również wrogiem.

- James już nie jest moim wrogiem. Wygrał. Przyznaję się, ale tylko przed tobą. Wolałbym, aby on o tym nie wiedział. Nie mam już nic na niego. Udało mu się. Zdobył zwycięstwo. Pokonał mnie. Nic na siebie nie mam. Nawet nie wiem jak szukać mógłbym zemsty. Poza tym po tym przedstawieniu to nawet Paul i Mitch...- nie dokończył. Logan poczuł smutek nie wiedząc czemu.- Wszyscy się ode mnie odwrócili i zostałem sam. Myślałem, że jakoś uniknę masowego pogrążenia, ale to Paul i tak rozpowiedział wszystkim co się wydarzyło. To kwestia czasu jak będą wszyscy żebrać do Jamesa o ten cholerny filmik. Jestem skończony i to kwestia czasu. Straciłem pozycję i szacunek. Myślałem, że posiadam coś wartościowego, ale nie posiadam nic.

- Wrócę.- tylko na to było go stać. Chciał mu powiedzieć jak mu przykro. Może w końcu zrozumiał swój błąd. To nie był czas na szczere rozmowy. Po prostu musiał i chciał się zgodzić. nie zasługiwał od początku na skreślenie z drużyny.


Jenny zdołowała się po tym co powiedział jej Logan. Pluła sobie w brodę, że inaczej tego nie rozegrała. Bardzo chciała pogodzić się z dawnym przyjacielem, ale nie chciała po sobie poznać, że bardzo jej na tym zależy. Jej zdaniem pokłócili się o głupotę, której do dziś nie rozumie i powoli nawet zapomina o co tak naprawdę poszło. Do jej głowy wpadła myśl, że może izoluje się od niej już nie dlatego, że jest na nią zły, a dlatego, bo jej nie ufa i May mogła mu nagadać kilka głupot na jej temat. Kiedy przechodziła korytarzem, drzwi od gabinetu Torrensela się otworzyły.
- O Jenny, wejdź proszę.- pan David się uśmiechnął, a dziewczyna wymusiła sztuczny uśmiech i weszła do środka.- Stało się coś?- przymknął drzwi.
- Czemu uważasz, że coś mogło się stać?
- Jesteś smutna. Chodź, usiądziemy sobie.- wskazał na kanapę. Dziewczyna bez słowa usiadła obok niego.- Wiem, że znamy się nie od dzisiaj i powinienem bardziej uważać na to co robię, bo jestem twoim nauczycielem. Ale jestem też osobą, z którą możesz o wszystkim pogadać, wiesz o tym.
- Tak, David. Wiem... Chodzi o Logana. Nie znam pomysłu jak się z nim pogodzić.
- Ach tak. Logan od zawsze mnie intrygował. Do dziś jest wielka zagadką. Myślisz o nim?
- Tak, ale nie!- spojrzała na niego piorunująco.- Nie w taki sposób, o nie.
- Ok, ok...wierzę ci. Nie bardzo jestem zaangażowany w tę sprawę. ale daj mu trochę czasu. Coś mi się wydaje, że to nie jest kwestia tygodnia.
- Ale to trwa dłużej.
- Jeśli ci zależy to poczekaj jeszcze. Powinien sam do ciebie przyjść.- po tych słowach zamilknął.
- Dzięki.
- Nie ma za co, Jen.- uśmiechnął i złapał ją za rękę. Jenny wstrzymała powietrze z wrażenia, a David odsunął się od niej natychmiast.- Przepraszam, nie powinienem. Nie tutaj. A raczej w ogóle.
- N-nic się nie stało...- odparła lekko zszokowana. Ich kontakt jeszcze nigdy nie był tak bliski.- Nikt się nie dowie.
- Ok...a...- przechylił lekko w głowę.- Pamiętasz o jutrzejszej wywiadówce?
- Serio, teraz?- zaśmiała się.- Dobry moment na gadanie o wywiadówce.
- Zależy mi na tym, aby twoja mama przyszła do mnie na dyżur.
- A co? Mam złe oceny?
- Nie. Wiesz, że nie o to chodzi. Problem polega na tym, że twoja mama nigdy nie przyszła na wywiadówkę, a uczysz się tu trzy lata. Chciałabym ją w końcu zobaczyć.- mówił to z przejęciem.
- W taki sposób? Mówiłam, że mojej mamy prawie w ogóle nie ma w domu. Ale spoko. Ostatnio ma wolne, więc przyjdzie jutro.
- Naprawdę?- widziała, że mocno się tym przejął.- Już nie mogę się doczekać.- nie wiedziała czy było to do końca szczere. Nagle posmutniała.- Stało się coś? Czemu znów jesteś smutna?
- Mój tata nigdy nie przyjdzie na wywiadówkę... Nie, nie powinnam o tym z tobą gadać. Nie chcę się nikomu żalić.
- Jen, nic się nie stało. Wiem, że tęsknisz...- w tym momencie zamilknął i spojrzał w jej oczy i się do nich pokrzepliwie uśmiechnął. Zapomniał na sekundę z kim jest i gdzie jest. Musiał ją przytulić, nie mógł dłużej bycć zdystansowany. Jenny odwzajemniła uścisk. Potrzebowała tego.
- Aha!- niespodziewanie do gabinetu weszła Mayra. David odskoczył od Jenny jak oparzony zupełnie nie wiedząc co się dzieje. Został przyłapany. Nie chciał żeby tak to wyszło. Mayra weszła do środka z telefonem w ręce.- A nikt mi nie wierzył! Wszyscy uważali mnie za wariatkę, że sobie zmyśliłam ten romansik. Jenna, dobre z ciebie ziółko, a pan.- wykrzywiła twarz z obrzydzeniem.- Brzydzę się panem. Nie będzie już pan nigdy więcej żadnym autorytetem.
- Mayro, pozwól to sobie wytłumaczyć.
- Tłumaczyć to powinien się swojej żonie gdyby ją teraz pan miał. Ale myślę, że pani dyrektor wystarczy.- założyła ręce. Jenny nic nie mówiła. Ujęło jej języka w buzi.
- Nie, Mayro.- wstał.
- Niech pan nawet do mnie nie podchodzi. Jest pan zwykłym pedofilem a szkoła nie będzie trzymała kogoś takiego w swoich bramach!- następnie wybiegła z gabinetu.
- Wspaniale!- złapał się za głowę.- Teraz jestem skończony!
- Powiem, że to wszystko nie tak.
- Wyjdzie na to, że cię zmusiłem! Pewnie już jest w gabinecie.
- Ona się mści. Mówiłam, że to ryzykowne wyrzucać ją wtedy z tej roli.
- Kto by pomyślał...- prychnął.
- My dobrze wiemy jak jest naprawdę.
- Na tym nagraniu tego nie widać. Muszę tam iść.- zostawił ją samą w gabinecie.


Nie pamiętał kiedy ostatnio tak się czegoś bał. Ale skoro się bał, znaczy, że ma wyrzuty sumienia. A nie powinien. Nie uważał, że zrobił coś złego. Wyszło z tego wielkie zamieszanie, a tylko on zna prawdę i tylko on może to wyjaśnić. Nie powinien dłużej był trzymać tego sekretu tym bardziej, że ceną teraz jest jego praca oraz wolność. Dziesiątki razy układał sobie scenariusz co powiedzieć, ponieważ w takim szoku nie mógł liczyć na żadną improwizację. Zapukał do gabinetu pani Truman, a gdy usłyszał pozwolenie, wszedł trzęsąc się jak galareta.
- Tak czułam, że to pan.- odrzekła chłodno.- May, zostaw nas samych.- dziewczyna wstała i minęła nauczyciela z pogardą. Widział, że dyrektorka trzyma telefon uczennicy, a w jej oczach błyskały pioruny.
- Muszę się z czegoś wytłumaczyć.- podszedł bliżej.
- Uważam, że jest wiele do tłumaczenia. Czy pan wie co przed chwilą obejrzałam? Takie zachowanie jest karygodne, a po panu przenigdy nie spodziewałam się czegoś takiego! Był pan wzorem do naśladowania dla innych uczniów. Cieszy się pan ogromnym szacunkiem i jest pan ważną częścią tej szkoły. Ale to wszystko zmienia, a ja nie mogę tego tak zostawić. Moim obowiązkiem jest pilnowanie bezpieczeństwa uczniów..
- To wcale nie jest tak. Nie jestem jakimś pedofilem...
- Ona ma szesnaście lat. Nie wiem jak to się dzieje w Anglii, ale w tym stanie tyle lat to trochę za mało.
- Nic mnie z nią nie łączy. Powtarzam pani!
- I każdą uczennicę pan tak czule pociesza? Co pan ma na swoją obronę...
- Ja...- zamilknął i spuścił głowę.
- No proszę.


Czwórka przyjaciół i reszta uczniów klasy pana Torrensela po dzwonku udała się wprost do swojej sali. Po pięciu minutach nauczyciel nie zjawiał się. Ani po dziesięciu. Kendall się zamartwiał, a Logan cieszył się, bo jeszcze pięć minut i nie stąd wyjdzie.
- On się nigdy nie spóźniał.- oznajmił Kendall.
- To prawda.- przyznała mu rację Kat.- Zawsze był pierwszy. Czekał tam jeszcze jak przerwa była.
- Powinniście się cieszyć, że wrócicie wcześniej do domu.- wtrącił Logan.
- Myślałem, że lubisz zajęcia improwizacji.
- Lubiłem póki nie dowiedziałem się kim jest naprawdę.- założył ręce i spojrzał w podłogę.
- Patrzcie na Jenny...- przerwała im nagle Katelyn.
- Nie ma go jeszcze?- spytała zdenerwowana.
- Myślałem, że ty najlepiej wiesz gdzie jest.- prychnął Henderson.
- Nie wiem co ta suka ci naopowiadała, ale będziesz nas jeszcze za to przepraszał!- warknęła na niego.
- O co chodzi?- spytał zdezorientowany Kendall.
- Ludzie!- zawołała ich nagle May.- Patrzcie jaka akcja! Policja przed szkołę przyjechała!


- Ale co panowie robią?- spytał David kiedy wyszedł z gabinetu. Uczniowie na czele z May oglądali to całe wydarzenie zza rogu. Nie chcieli rzucać się w oczy.
- Wyjaśnimy sobie wszystko na posterunku.- policjant wyjął kajdanki i zacisnął je na nadgarstkach nauczyciela.
- Nie...- szepnęła w ciszy Jen widząc tę sytuację. Błędem byłoby teraz wybiec i się kłócić. To by pogorszyło sytuację.
- Nie mogą mnie panowie zamknąć! To jest jakieś nieporozumienie!- zdenerwował się.
- Proszę nie utrudniać tego, bo tylko pan sobie szkodzi. Idziemy!- policjant pokazał swojemu koledze znak i skierowali go do wyjścia prowadząc po rękę z każdej strony.
- Nie możecie mnie zamknąć! Jestem niewinny! Ja jestem jej ojcem! Wypuście mnie... to moja córka!
- C-co?- Jenny nie mogła uwierzyć w to co usłyszała, tak samo jak reszta jej przyjaciół. David odwrócił na chwilę głowę do tyłu najbardziej jak mógł.
- Przepraszam...- powiedział, a następnie zniknął wyprowadzony.
- Nie...- szepnęła. Chciała trzymać się i być tą twardą, ale te wszystkie emocje chciały się z niej wydostać. Przypadkiem spojrzała na zdezorientowaną May i jej kamienną twarz oraz Logana, który niedowierzał tak samo jak ona. Nie mogła patrzeć na ich wszystkich.
- Jenna Borrenwood.- dyrektora wyszła z gabinetu.- Zapraszam do środka, a reszta? Na co się gapicie? Rozejdźcie się. Lekcje są odwołane.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~ No hejeczki! Jestem podjarana, bo sami wiecie. Kolejny rozdział i kolejna wydana tajemnica. Czy David mówi prawdę? Czy jest naprawdę jej ojcem czy chce uniknąć oskarżenia? Jak dalej to się skończy? Kto tak naprawdę mówi prawdę? Czy Mayra będzie żałowała tego co zrobiła? Czy Ash zachowuje się odpowiednio będąc w związku z Jamesem? Czy Logan i Jen się w końcu pogodzą? Piszcie komcie, bo mam nadzieję, że jest o czym :D Do poniedziałku ;*