~ 44 ~ To nie jest złość tylko obawa przed najgorszym.

Następnego dnia James i Carlos spędzali wspólnie czas na tarasie za domem. Kendalla nie było w domu. Nawet nie powiedział dokąd idzie i kiedy wrócił. Po prostu wyszedł. Maslow zdał sobie sprawę, że od kiedy mieszkają sami, a Gustavo nie ma nad nim wielkiej kontroli, każdy z nich poczuł wielką swobodę w działaniu. Jednak nie zaszkodzi powiadomić przyjaciół o swoich planach. To samo tyczyło się Logana. Często wychodził z domu o różnych porach nie mówiąc nic nikomu. I o niego bardziej się martwili, ponieważ po Kendallu można było się spodziewać, że znowu idzie na potajemne spotkania z Katelyn.

- Carlos?- spojrzał na przyjaciela, który od razu podzielił swoją uwagę.- Powiedz tak szczerze... czy przyjaźń naszej czwórki się rozpada?

- Nie.- zmarszczył brwi zaskoczony.- Czemu tak pomyślałeś?

- No czy ci się nie wydaje, że to już nie jest to samo co na początku?

- Ehm...- podrapał się po głowie.- Ja tak nie myślę. Po prostu wokół każdego z nas dzieją się różne rzeczy, ale to nie oznacza, że uważamy siebie nawzajem za... No chodzi mi o to, że jeśli ja mam
jakieś problemy z Leur i moja głowa wciąż gdzieś tkwi w tych sprawach i przez to my mniej czasu spędzamy razem, nie znaczy, że ja cię nie uważam nadal za przyjaciela. Rozumiesz?

- Rozumiem.- przytaknął.- Dzięki. Bo już myślałem, że staję się powoli tu samotny...

- Nieprawda. No i masz jeszcze Ashley.

- No właśnie...- westchnął. Nagle zadzwonił jego telefon.- O wilku mowa. Dostałem od niej smsa. Co?- wczytał się.- Brama jest otwarta, Ash!- zawołał. Po chwili blondynka zjawiła się na ich tarasie.- Cześć.- przywitał się.

- No cześć, chłopaki.- uśmiechnęła się.

- Coś się stało?- spytał Maslow.

- Nie. A miało się coś stać? 

- Nie.
- Po prostu mam coś dla ciebie.

- Co takiego?- wyprostował się.

- Proszę.- podała mu do ręki książkę.

- Co to jest?

- Otwórz i sam zobacz.

- James?- wtrącił się Carlos widząc minę przyjaciela, która rzedła z sekundy na sekundę.- Coś nie tak?

- Jest ok.- odpowiedział i wymusił uśmiech.

- Zrobiłam album z naszymi wszystkimi zdjęciami odkąd jesteśmy razem.- poinformowała Penę. Carlos się zdziwił, ponieważ oni byli razem dopiero od jakiś dwóch tygodni, a ta zdążyła narobić masę zdjęć.- Podoba ci się, kochanie?

- Tak. Dziękuję.- odrzekł bez entuzjazmu.

- To co? Może pójdziemy teraz do parku?- zaproponowała.

- Ash, spędzam teraz czas z Carlosem.

- No to teraz ze mną.

- Ash, ja i Carlos... dawno ze sobą normalnie nie gadaliśmy.- próbował jakoś jej odmówić.

- Ale wy przecież se sobą mieszkacie. Gadacie cały czas. Nie chcesz mi poświęcić nawet godziny w ciągu dnia?- założyła ręce.

- To nie tak...

- A jak?

- James, idź.- westchnął Carlos,- Nic mi nie będzie.

- No widzisz?- dziewczyna podeszła do swojego chłopaka i wyciągnęła rękę.- Teraz możesz iść ze mną.- James wstał i zrobił nieprzyjemny grymas twarzy za plecami Ash. Carlos pomachał mu żeby jeszcze bardziej mu dopiec.

- Oj James, James...- powiedział do siebie Pena.- W jaki związek żeś ty się wpakował...

Wczorajsza wizyta Logana podniosła Jenny na duchu. Fakt, że się pogodzili, dawała jej więcej siły do walki o inną sprawę. Jej mama zniknęła z domu od czasu obiadu i nadal była zła na brata za brak poparcia. Musiała z nim porozmawiać.

- Luc? Musimy to wszystko sobie wyjaśnić.- weszła do jego pokoju.

- Wiem o czym chcesz gadać, a ja nie mam ochoty na ten temat. Na każdy tylko nie na ten.

- No to mi może powiesz co takiego wie o tobie Carlos czego ja nie wiem, he? Myślisz, że nie wiem, że coś tu źle wygląda? Twoje niepokojące zachowania, a tu jedno spotkanie z Carlosem, dwa i wszystko wróciło do normy.- założyła ręce.

- Dobra, to czego chcesz.

- No widzisz.- przechyliła głowę.- Muszę spotkać się z Davidem.

- Wykluczone w ogóle! Jak się mama o tym dowie to będzie kicha! A dowie się, bo jesteś niepełnoletnia i pewnie info o tym, że tam byłaś do niej dotrze.

- Nie obchodzi mnie to. Muszę z nim pogadać. On mi powie prawdę.

- Czy ty naprawdę mu wierzysz? Jen? On cię oszukiwał od samego początku!

- Nie oszukiwał tylko nie powiedział mi prawdy...- próbowała go usprawiedliwić.

- Na jedno wychodzi. Najgorsze jest to, że cokolwiek nie powie, ty stajesz murem po jego stronie. A my? A mama? Wolisz jego niż nas? Może faktycznie coś było na rzeczy...

- Jak możesz!- zdenerwowała się.- Wszyscy, ale po tobie bym się tego nie spodziewała. Mniejsza o to. Nasza mama ewidentnie coś ukrywa. Muszę poznać zdanie obu stron.

- Po co?- aż wstał z krzesła.- Żeby ci wcisnął jakieś bajeczki? I jeszcze się pewnie okaże, że nie jesteśmy rodzeństwem.

- A więc dlatego taki jesteś. Ty się boisz. 

- Niby czego?- prychnął.

- Boisz się poznać prawdy, bo myślisz, że tego nie zniesiesz. Czyli wolisz żyć do końca życia w niewiedzy? Luc, nie mamy już pięciu lat. Takich rzeczy już się nie ukryje za naszymi plecami. To wszystko wyjaśnia tę historyjkę, że nasze karty urodzenia zgubiły się podczas przeprowadzki.

- Ja... ja po prostu... nie chcę cię stracić, Jen.- przyznał się.

- Cokolwiek się stanie zawsze będziesz moim młodszym bro.- uśmiechnęła się.
- Cokolwiek?- upewnił się.
- No jasne.
- Bo... w sumie...- wbił wzrok w podłogę.- Nie mam nic do stracenia.
- Co takiego chcesz mi powiedzieć?- usiadła obok niego, lecz ten nie odpowiedział.- Luc?
- To jest wstydliwy temat. Nie chcę żebyś mnie oceniała i chcę, aby to zostało w tajemnicy. Nawet mama nie może wiedzieć.
- Nie powiem.
- Przysięgnij.
- Na żółwika Jenny przysięgam.- przybili pięści.- Więc?
- Ja...- ciężko było mu to z siebie wydusić, ale to w końcu jego siostra. Potrzebuje jej akceptacji, bo ją kocha. Uznał, że nie ma co ukrywać.- Lubię chłopaków, Jen.- po tych słowach siostra spojrzała na brata. Najpierw myślała, że robi sobie z niej żarty, ale jego twarz wcale tego nie mówiła, a wiedział kiedy kłamie.
- Czyli, że... jesteś gejem, tak?- Lucas przytaknął. Jenny zamilkła, aby poukładać to sobie w głowie.- Kiedy no wiesz...-machnęła głową.- To sobie uświadomiłeś?
- Trzecia gimnazjum.
- Czemu mówisz mi dopiero po trzech latach?
- Bałem się, że...mnie odrzucisz. A nie jest tak teraz?
- Nie!- spojrzała na niego jak na wariata.- Luc, zwariowałeś? Jestem po prostu rozczarowana, że nie żywisz do mnie wystarczająco zaufania...- opuściła głowę.- Przecież od zawsze sobie powtarzaliśmy. Jesteśmy najlepszym rodzeństwem na świecie. Dla mnie to bez różnicy kogo kochasz. Ważne żebyś był z tym szczęśliwy. No!- uderzyła go w ramię.- Jestem na ciebie zła.- uśmiechnęła się.
- Przepraszam.- odwzajemnił jej uśmiech.- I dzięki.
- Zawsze razem?
- Zawsze.
- Czy ja dobrze słyszałam?- nagle do pokoju wparowała ich mama.- Lucas, wiesz, że to nie jest czas na żarty!
- Podsłuchiwałaś?!- Jenny wstała nie mogąc uwierzyć w zaistniałą sytuację.
- Nie zmieniaj tematu!- spojrzała następnie na syna.- Powiedz, że to nieprawda!- Lucas nie odpowiedział tylko patrzył się na siostrę nadal w szoku.
- Tak!- odpowiedziała za niego.- To prawda i nam to nie przeszkadza, prawda mamo? Prawda?- założyła ręce.
- Mój syn nie będzie gejem!- oparła ręce na talii.- Mam nadzieję, że ci się odwidzą szybko te dziwactwa!
- A-ale mamo.- w końcu zabrał głos.- Ja jestem normalny...
- Nie, Luc.- zaprzeczyła.- Normalny to jest związek z kobietą i mężczyzną.
- Taki sam jak kiedyś twój z Davidem?- wtrąciła Jenny.
- Jak możesz mi tak pyskować?- była zezłoszczona, jednak widząc miny dzieci, zacisnęła zębami i wyszła z pokoju trzaskając drzwiami.
- Super... teraz własna matka mnie nie akceptuje...
- Ona zrozumie.- pokrzepiła go uściskiem.- Daj jej tylko czasu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~ Hejeczki. Wiem, wiem i wiem. Tym rozdziałem się nie popisałam jeśli chodzi o długość i w ogóle i w szczególe, ale za tydzień będzie już lepiej.Dowiecie się jaka jest prawda jeśli chodzi o Davida. I inne małe niespodzianki :) Więc do poniedziałku :*